حضرت هود
حضرت هود
قبیله عاد ، در سرزمین احقاف در جنوب شبه جزیره عربستان در میان راه یمن و عمان زندگی می کردند، دارای آب و هوایی ملائم و برکات زیادی که از زمین کسب می کردند و باغ های میوه و کشتزارهای حاصلخیزی بودند، اینان از نظر اندام قدی بلند و بازوان و هیکل قوی و بسیار تنومند داشتند.ولی با این اوصاف جای سپاسگزاری از خدای یکتا سراغ بت ها می رفتند و آنها را می پرستیدند . نعمت های زیاد آنها را به سرکشی واداشته و به افراد زیردست و ناتوان و کوچکترها ظلم و بی مهری روا می داشتند تفکر غلط و گمراهی این قوم بدانجا رسید که فساد اجتماعی همه جا را فراگرفت و فاصله طبقاتی و ظلم و استثمار بیداد می کرد خداوند هود را که از خاندانی شریف و بزرگوار و دارای حوصله زیاد و اخلاقی نیکو بود برآنان مبعوث کرد ، هود مردم را در اماکن مختلف جمع می کرد و برایشان سخن می گفت :و آنان را از پرستش بتان و ظلم و تعدی نهی می کرد و به پرستش خدای یگانه دعوت می کرد و لی پاسخ شان این بود که ترا سفاهت و کم عقلی فرا گرفته است .هود برای اتمام حجت، باز آنان را جمع می کرد و از عذاب خداوند می ترساند و با توکل بر خدا و صبر در مقابل سرکشی آنها با صبوری و دلسوزی به کارخود ادامه می داد ولی آنها از طریق باطل باز نگشتند و همچنان به عناد و شرک و بت پرستی و عبادت بر آنچه که با دست خود ساخته بودند اصرار می نمودند و به پیامبر گرانقدر خویش می گفتند :که ازخدایان ما بلایی به تو رسیده که اینچنین می کنی !اگر راست می گویی آن عذاب را برما فرود آور !ناگهان هود به درگاه خدا عرضه پروردگارم!این قوم نا باور مرا تکذیب می داشت کنند و دیگر در مقابل آنها دعوت و پیوستگی نصیحت بی فایده است و آنها از وعده عذاب هم نمی ترسند آری، این ثروتمندان و افرادی که در بلندی ها برای خود وخانواده شان قصرها بنا کرده بودند و د ر ناز و نعمت و آبادانی ولی با شرک و نادانی می زیستند، آخر کار عذاب خدا را هم بالای سرخویش باور نمی کردند، ابرهای سیاهی در آسمان ظاهر شد و سیاهی همه جا را فراگرفت .آنان باز فکر می کردند که بارانی می آید و باعث حاصلخیزی مزارع و پرآبی رودهایشان می شود تا اینکه باد شدیدی در گرفت و زیرپای ایشان را آنچنان از زمین خالی کرد و شن ها و سنگریزه ها را با آنها به سوی آسمان و سپس از هوا به دریا افکند، حق تعالی پیش از آن مورچه ها را برآنان مسلط کرده بود، آنقدر که در گوش چشم و دهان شان داخل می شد باری هفت شب و هشت روز اینان را عذاب شدید و تند باد فرا گرفت آنچنان که مدهوش و بی جان هر سو افتادند و قدرت و توان زندگی از دست دادند.
